Waarom The Worst Person in the World maar door mijn hoofd blijft spoken
Als er één film is die al weken, nee maanden, rond gonst in mijn omgeving is het de Noorse film The Worst Person in the World van regisseur Joachim Trier. Nadat zo ongeveer iedereen en z’n moeder me op het hart had gedrukt dat ik hem móest zien, en na het lezen van tientallen lyrische recensies, ging ik een paar weken geleden op een dinsdagmiddag naar de bioscoop. Sindsdien spookt de film door mijn hoofd.
The Worst Person in the World speelt zich af in Oslo en gaat over Julie, die aan het begin van de film net dertig is geworden en niet zo goed weet wat ze nu eigenlijk wil. Ze heeft een stabiele relatie met de succesvolle, vijftien jaar oudere striptekenaar Aksel. Als ze de jongere en knappe Eivind ontmoet, gooit ze het roer om in de hoop antwoorden te vinden over de liefde, haar carrière en het leven.
Is dit alles?
The Worst Person in the World gaat naar mijn idee heel erg over keuzes. De keuze voor wel of geen kinderen, voor deze partner of toch iemand anders, voor de ene of de andere carrière. Julie heeft op het eerste gezicht weinig aanleiding tot klagen. En toch bekruipt haar het gevoel: is dit alles? In een interview met Mubi zegt Joachim Trier hierover:
“We live in an age that’s in denial of death and in denial of our limited choices, because late capitalism, for lack of a better word, has given us the feeling that everything is negotiable, transactional, quick, and optional—and it isn’t. And that’s a cultural grief we can deal with in art.”
Typische millennial problematiek dus en voor veel mensen heel herkenbaar. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat mijn tijd en energie beperkt zijn. Ik kan simpelweg niet meer achter elke impuls aan rennen of elke passie achterna jagen zoals ik ooit deed, omdat ik nu meer verantwoordelijkheden heb. Zo heb ik al heel lang de wens om beter piano te leren spelen maar komt het er steeds niet van. Even was ik teleurgesteld in mezelf. Tot ik me realiseerde dat ik me nu eenmaal in het spitsuur van het leven bevind, met jonge kinderen, een partner, werk en vrienden die ik ook nog af en toe wil zien. In dit seizoen van mijn leven lukt het me gewoon niet om daar nog van alles naast te doen. En dat is oké. Op een dag heb ik er vast meer tijd voor.
Sister life
Wie voor het ene kiest - of dat nu een carrière is, een partner of wel of geen kinderen -moet accepteren dat er daardoor iets of iemand anders wegvalt. En daar komt inderdaad een bepaald soort rouw bij kijken, die misschien heel specifiek is voor de huidige generatie. Wij leven in de overtuiging alles binnen ons bereik ligt, als we maar hard genoeg ons best doen. En dat is gewoon niet zo. Het leven dat we niet kozen, de niet bewandelde paden, noemt schrijver Cheryl Strayed ons ‘sister life’. In haar boek Tiny Beautiful Things: Advice on Love and Life from Dear Sugar zegt ze daarover:
“I'll never know, and neither will you, of the life you don't choose. We'll only know that whatever that sister life was, it was important and beautiful and not ours. It was the ghost ship that didn't carry us. There's nothing to do but salute it from the shore.”